"Widmokrąg"

Wojciech Kuczok swoim "Widmokręgiem" mnie zauroczył. Dziewięć opowiadań, które składają się na tę książkę pochłonęłam w cztery wieczory. Zasypiając za każdym razem z dziwnym zaspokojeniem moich duchowych potrzb. Nie byłam, nie jestem i chyba nigdy nie będę tkliwą romatyczką, romanse nie są dla mnie, ale o miłości lubię czytać. "Widmokrąg" nie jest książką o miłości, ale jest książką, która jest przesiąknięta miłością, różną, szczęśliwą i nieszczęśliwą. Kuczok znakomicie prezentuje relacje damsko-męskie, najciekawsze dla mnie jest to, że jest to męski punkt widzenia. Taki typowo męski, twardy, bez zbędnych łez, bez sentymentalnych wyznań i babskiego rozwodzenia się nad sensem miłości. Niesamowicie spodobała mi się jego narracja. Każde zdanie, każda - powtórzona, tyle, że inymi słowami - myśl, budują portret człowieka, którym targają emocje. Emocje są stopniowane, są podawane czytelnikowi coraz intensywniej, aż - tak jak w moim przypadku - powodują dziwny stan podniecenia. Stan literackiego podniecenia.

W jednej z recenzji przeczytałam takie sowa:

"Powiada się, że człowiek pochłonięty kochaniem traci kontakt z rzeczywistością; "Widmokrąg" pokazuje, co się dzieje, kiedy to rzeczywistość traci kontakt z człowiekiem".

Warto przeczytać, polecam.