znikam

Nie ma mnie, rozpływam się. Znikam. Staję się niewidoczna dla świata i ludzi. Trwam i czekam na coś, czego nie umiem nazwać. Podobno całe życie człowieka składa się z czekania. Jedno czekanie zamienia się w następne, a potem w kolejne. A potem następuje śmierć. Życie nie powinno składać się tylko z oczekiwania. Odczuwam potrzebę wyłączenia tej funkcji w moim mózgu, w mojej psychice, w mojej duszy. Odczuwam potrzebę nabrania większego dystansu do tego tu i teraz. Dystans. Dystansu potrzeba mi. Tylko, że ja nie potrafię go znaleźć. Zażywany codziennie magnez uspokaja. Szkoda, że nie można zaaplikować sobie dystansu w tabletce. Zamiast oczekiwać, chcę żyć. Bez tej przeklętej świadomości przemijania. Bez świadomości jakiegokolwiek oczekiwania. Zatracam się jedynie w drugim człowieku. Jedynym człowieku, który wie, co się dzieje w mojej głowie. Chcę krzyczeć, będąc przy nim, trwaj chwilo! Marzę o tym momencie kompletnego odrzucenia świadomości oczekiwania, przemijania, trwania. Wiem, są środki. Ale ja nie chcę ich stosować. Nie noszę w sobie smutku, ani żalu. To, co czuję, jest nienazywalne. Dawno temu śnił mi piękny sen. Siedziałam na szczycie zielonego wzgórza. Zupełnie sama. Był spokojny, słoneczny, letni dzień. Siedziałam na szczycie tego wzgórza i patrzyłam przed siebie na tysiące podobnych zielonych wzgórz. Taki widok aż po horyzont mnie uspokajał. Nie musiałam nic robić. Nic mówić. Nic się nie działo. Po prostu siedziałam i patrzyłam. Cudowny sen. Nie znam sposobu powrotu do tego snu.