"Lalki" - film

„Lalki” - film Takeshi Kitano, to subtelna i melancholijna opowieść o poświęceniu w miłości. Jeśli poświęcenie swojego życia dla drugiego człowieka jest dowodem miłości, to w „Lalkach”, te dowody są przepiękne i ściskające za serce.

Niby o miłości opowiedziano tysiące historii, napisano tysiące książek, nakręcono tysiące filmów, o miłości śpiewano, miłość uwieczniano w malarstwie i sztuce w ogóle. Miłość to w sumie wyświechtany na wszelkie sposoby temat. Trzeba sporego kunsztu, by nie opowiedzieć o miłości sentymentalnie, banalnie czy kiczowato. Ten film to perełka w ocenie dzieł o miłości.

„Lalki” hipnotyzują japońską wrażliwością. Kolorystyka filmu jest dopracowana w najdrobniejszym szczególe, dlatego wizualnie film jest przepiękny. Barwy przyrody o różnych porach roku są tak intensywne, że czerwień aż pali, a biel mrozi krew w żyłach.

W „Lalkach” są trzy historie o wiecznej i nieszczęśliwej miłości, smutne i momentami przygnębiające. Opowieść o Matsumoto i Sawako ma wymiar metafizyczny. Nieszczęśliwi kochankowie wędrują przez kraj połączeni czerwoną linią. Szukają czegoś, co gdzieś zagubili. Opowieść o Hiro – starzejącym się bossie yakuzy, ma proste przesłanie. Od miłości nie uciekniesz, dopadnie cię choćby w przeddzień śmierci. Historia młodziutkiej piosenkarki Hatuny Yamaguchi to smutny obraz samotności. Najbardziej oddany jej fan z miłości do niej okalecza się, a na końcu tragicznie ginie.

Wszystkie historie łączy jedno, przesłanie stare jak świat, znane chyba wszystkim. Czy muszę mówić jakie? Miłość jest najpiękniejszym darem, jaki może nam się na świecie przytrafić. A my jesteśmy tacy bezlitośni dla samych siebie. Uciekamy, odtrącamy, porzucamy. A potem przychodzi moment na rozliczenie się z przeszłością. Czasem jest już za późno...
Film mnie wzruszył. Niesamowicie natchnął na wiele dni zadumą, spokojem i pokorą wobec życia.