"Drogówka" - film Wojtka Smarzowskiego

To, że Wojtek Smarzowski robi dobre filmy wiedziałam. Widziałam „Wesele”, „Dom zły” i „Różę”. Pamiętam dobrze wrażenia po obejrzeniu tamtych filmów. Obejrzałam właśnie „Drogówkę” i brakuje mi słów, aby opisać to, co czuję. Nie spodziewałam się tak mocnego filmu. Nie spodziewałam się tak brutalnego filmu! „Wesele” bawiło widza, choć czy naprawdę śmiech był na miejscu? „Dom zły” przerażał okrucieństwem. „Róża” wzruszała do granic wrażliwości. Ale „Drogówka” to jest dopiero mocne kino! Fakt, że jest to film wulgarny i przesiąknięty seksem. Fakt, że jest to film nie dla ludzi o słabych nerwach.  To jest film, który dosłownie wbija w fotel. Jest wyjątkowo bezkompromisowy, bezczelny i bezpruderyjny. Poraża opisem rzeczywistości. Poraża sugestywnością i realizmem. Powiedzenie, że film może się podobać jest nie na miejscu. Ten film nie może się podobać. Nie ma w nim delikatności i subtelności. Jest totalna rozpizducha. Emocje buzują. Opowiadana historia nie czaruje widza, ale go osacza dosadnością. Takiego filmu dawno nie widziałam. Polskiego filmu! Nie mam wątpliwości, że ten film zasługuje na nagrody, które otrzymał. Nie mam wątpliwości, że polskie kino, dzięki takim reżyserom jak Wojtek Smarzowski, ma się znakomicie. Niech się schowają durne polskie komedie. Ja chcę więcej filmów takich jak ten! Niech się schowają filmy martyrologiczne, których mam powyżej uszu. Ja chcę właśnie takich filmów. Bezceremonialnie oddających polską współczesność! Bartłomiej Topa zagrał rolę swojego życia! Ba! Każdy z aktorów zasługuje na uznanie! Nie mam złudzeń, że „Drogówka” to film, który jest wyjątkowy. Ale uwaga, ten film powinien mieć etykietę: dozwolone od lat co najmniej 20!