"Światoholicy" - Aleksandra i Jacek Pawliccy

„Światoholicy. We dwoje od Wyspy Wielkanocnej po Ziemię Ognistą, od Laponii po Papuę. 6 kontynentów, 60 krajów w 20 lat” autorstwa małżeńskiego teamu Aleksandry i Jacka Pawlickich to pięknie wydana książka z mnóstwem niesamowicie ciekawych zdjęć. Znajdziemy tu błyskotliwe anegdoty zgromadzone w rozdziałach dotyczących różnych aspektów podróżowania, tysiące praktycznych informacji okraszonych humorem. Nie sposób wszystkich zapamiętać, ale przecież nie o to chodzi. Chodzi o to, aby z albumu-przewodnika po świecie uczynić rzecz wyjątkową.  Pomysł podzielenia książki według praktycznych zagadnień, z którymi spotykają się osoby podróżujące, wydaje mi się bardzo ciekawy i wesoły.  Kobieca opowieść z pewnością czyni książkę bardziej autentyczną. Nie chce mi się wierzyć, że mężczyzna zapamiętałby tyle różnych informacji, no bo przecież na co dzień na tysiące spraw w ogóle nie zwraca uwagi. Kobieta żyje inaczej. Inaczej podróżuje, dostrzega wnikliwiej, dogłębnej. Kobieca perspektywa podróżowania ma inne oblicze. I w „Światoholikach” ten kobiecy punkt widzenia jest zauważalny.  Który z panów opisywałby z taką wnikliwością drogi świata, pasy startowe lotnisk, łóżka czy też sam fakt spania, albo korzystanie z toalet w różnych zakątkach świata?  Olbrzymie wrażenie zrobiła na mnie wiedza autorki. Rzecz jasna tą wiedzę zdobywała przez lata, ucząc się na własnych błędach, co w podróży wolno, co można, a czego należy unikać. Np. nigdy w samolocie nie prosić o lokalną kuchnię, bo może się to skończyć niestrawnością. Podziwiam pasję podróżowania, gromadzenia przez miesiące funduszy, aby zrealizować jakieś marzenie, np. podróż do Nepalu. Podziwiam upór dążenia do celu. Przemierzyć świat i zobaczyć na własne oczy to, co zobaczyli Aleksandra i Jacek Pawlicki, to chyba marzenie nie jednego człowieka.  Niesłychanie pozytywna energia, jaka bije z kart książki, nastraja do realizacji własnych marzeń.  Te pozytywne fluidy nie zostały zmącone żadną gwiazdorską obsadą! Na szczęście autorzy nie aspirują do miana podróżniczych celebrytów, nie znajduję w książce ani jednej nuty zarozumialstwa, wyniosłości, ani też próby imponowania swoją wiedzą i bogactwem doświadczeń.  To olbrzymia zaleta „Światoholików”.  W porównaniu do innych książek podróżniczych, jakie ukazują się na naszym rynku, ta pozycja to nie kolejne wydawnictwo z serii czy też dorobku pani M.  czy pana W.  To zapiski autentyczne, bez cienia gwiazdorstwa. Książkę można czytać od deski do deski, ale można też na chybił trafił otworzyć i z pewnością fragment, na który padnie wzrok, wciągnie i skłoni do czytania.  Co do zdjęć, to widać, że Jacek Pawlicki ma dar celności obiektywu.  Nie ma zdjęcia w książce, któremu nie przyjrzałabym się z uwagą. Czy to są zdjęcia Afrykanek z ludu Himba, czy drzewa Dead Vlei.  Chyba najbardziej intrygujące dla mnie były rozdziały o ciele, śmierci i górze. Tak się składa, że trzy ostatnie tematy.  Im poświęciłam większą uwagę i po ich lekturze poczułam niedosyt.  Zapewne autorka swoją barwną opowieść mogłaby snuć i snuć, a mąż mógłby jej opowieściom dodawać obrazów w postaci pięknych zdjęć.  Nic dziwnego, bo oboje mają dar przyciągania uwagi. Życzę im, aby ich podróże wciąż się planowały, wciąż się kreśliły, wciąż się realizowały!

fragment książki