"Elegia"

Zastanawiam się jak wyrazić swoje wrażenia po obejrzeniu „Elegii” w reżyserii Isabel Coixet. Dziwny to film. Zupełnie niepotrzebnie reklamowany, jako ekranizacja znanej i kontrowersyjnej powieści Philipa Rotha „Konające Zwierzę”. Bo ja żadnej kontrowersji nie zauważyłam. Ale może to rzecz gustu i pruderii. Związki między kobietą i mężczyzną, w których jest spora różnica wieku zupełnie mnie nie szokują, tym bardziej nie nazwałabym ich kontrowersyjnymi. Ale może chodziło o kontrowersję związaną z fascynacją seksualną, jakiej doświadcza dojrzały, starszy mężczyzna wobec pięknej młodej studentki? To też nic nowego. Jak świat światem takie pożądanie jest dość powszechne i chyba normalne.
Filmu nie można nazwać rewelacyjnym, nie jest obrazem oryginalnym ani też nie zasługuje na aż takie zainteresowanie, jakie się wokół niego zrobiło. Ale cóż znaczy komercja i reklama! Pewnie nie wzbudzałby takiego zainteresowania, gdyby nie para aktorska: Penelopa Cruz i Ben Kingsley. Jakby nie było świetni aktorzy, lubiani i cenieni. Jednakże w tym filmie wypadli dość blado, ale to chyba nie ich wina, ale wina scenariusza i tematu filmu. Bo sztuką jest zrobić naprawdę świetny film o miłości.

„Elegia” ma dość prostą fabułę. Znany krytyk teatralny, wkładający literaturę na uniwersytecie poznaje piękną Kubankę Consuelę. Jest oszołomiony jej urodą fizyczną, pożąda jej, staje się zazdrosny i zaborczy. Jednakże to nie jest miłość, bynajmniej na początku ich znajomości. To związek oparty na namiętności i pożądaniu seksualnym. Ona zaczyna traktować ten związek poważnie. Nie boi się różnicy wieku. On całe życie uciekający przed miłością, wpada w jej sidła. Fascynacja erotyczna przeradza się w miłość, której ten dojrzały mężczyzna nie potrafi sprostać. Boi się różnicy wieku, boi się litości, boi się prawdziwego życia. Rani Consuelę nie pojawiając się na ważnym dla niej spotkaniu rodzinnym. Dopiero, gdy ona znika z jego życia, uzmysławia sobie, kim dla niego ona była. Życie bez niej stanie się dla niego cierpieniem. Spotkają się ponownie po kilku latach w dość przykrym momencie, oboje czując, że nie tak powinien potoczyć się ich wspólny los. Czy będzie za późno na naprawienie błędów? To pozostaje niedopowiedziane. Można sobie zadać pytanie, czy ich miłość miałaby szanse na przetrwanie?

Film pozostawia pewien niesmak. Zbyt dużo w nim tkliwych scen rodem z harlequina. Zbyt częste sceny erotyczne są pozbawione smaku. Choć widok nagiej Penelopy Cruz pewnie nie jednego przyciągnie do kina. Ale przecież nie to powinno być magnesem. Historia opowiedziana została płytko, nawet kilka scen mających pewną głębię i refleksję nie wyciąga filmu na wyżyny.
Nie umiem dokładnie powiedzieć, czy film mi się podobał. Długo się nad tym zastanawiałam. W momentach refleksyjnych pojawiało się zbyt dużo płytkich treści.

A już do pasji doprowadzała mnie reakcja widowni w kinie, która śmiała się, kompletnie nie czując głębi. Nie wspomnę o widzach, którzy przyszli do kina najeść się popcornu, szeleszcząc przy tym niemiłosiernie lub napić się napojów gazowanych, bo co chwilę słyszałam znamienne syczenie odkręcanej butelki. Polacy do kina nie chodzą na filmy!

Nie wiem, jaka jest książka Philipa Rotha. Nie czytałam jej i pewnie nie przeczytam. A film? Film warto obejrzeć, by się przekonać, że na reklamowane filmy do kina nie warto chodzić. Lepiej poczekać, aż dvd zostanie dołączone do jakiejś babskiej gazetki. Przynajmniej w domu nie miałabym do czynienia z popcornem i colą...