"To nie jest kraj dla starych ludzi"

Wiedziałam, że ten film mi się spodoba. Z kilku powodów:
1. Reżyseria: Joel i Ethan Coen – ich “Fargo” jest znakomite,
2. Scenariusz oparty na podstawie powieści Cormaca McCarthy'ego,
3. Znakomita obsada aktorska:
- uwielbiany przeze mnie ostatnio Javier Bardem, w roli mordercy – psychopaty,
- Tommy Lee Jones – w roli lekko zdziadziałego szeryfa,
- Josh Brolin – polubiłam go za występ w „Grindhouse: Planet Terror” Roberta Rodrigueza,
- jest w małej rólce i Woody Harrelson.

Film, o jakim dziś chcę napisać parę słów to „To nie jest kraj dla starych ludzi”. Znakomity i mroczny, trzymający w napięciu, nieprzewidywalny w zwrotach akcji. Przyznam się, że lubię takie kino „psychologiczne”, gdzie krew leje się strumieniami. Aczkolwiek nigdy nie oglądałam, i nie mam zamiaru oglądać wszystkich gniotów amerykańskich z Arnoldem, Sylwestrem, Brucem, czy innych super samców wojujących w imię dobra. Filmy „psychologiczne”, które oglądam, muszą mieć pewien smak i klimat, ciekawą fabułę i niekoniecznie być hitami kinowymi. No i nie za każdym mordobiciem przepadam. Do dziś pamiętam dwa filmy, dość krwawe, z Alem Pacino w roli głównej: „Życie Carlita” i „Człowiek z blizną”, które są niesamowite. Jak widać, nie jestem kobietą oglądającą melodramaty i romanse. Wolę zdecydowanie kino akcji, także dramaty i obyczajowe, ale te muszą mnie poruszyć naprawdę ciekawym tematem.

A „To nie jest kraj dla starych ludzi” to zdecydowanie kino męskie. Odstające całokształtem od typowych filmów akcji. Choć fabuła jest dość prosta i nieskomplikowana, film robi wrażenie.
Jeden facet znajduje na pustyni walizkę pełną dolarów, oczywiście wcześniej natyka się na miejsce zbrodni, trupy i samochód załadowany narkotykami. Walizka oznacza wcześniejszą emeryturę, bierze ją ze sobą. I tu zaczyna się jego koszmar. Jest poszukiwanym i śledzony przez pewnego psychopatę, działającego, a jakże, na zlecenie, by odzyskać pieniądze. Ofiara i kat. Bell (Josh Brolin) i Chigurh (Javier Bardem). Prędzej czy później któryś z nich zginie. Ale sama wędrówka Chigurha i uciekającego z walizką Bella jest podróżą przez piekło, naznaczoną wieloma przypadkowymi trupami. Chigurh jest perfekcjonistą, brutalny i pozbawiony emocji, z jego postawy bije spokój i opanowanie. Bell pomimo sprytu popełnia błąd.

Film jest przemyślany, zaskakujący, bez zbędnych dłużyzn. Wydawałoby się, że to thriller, ale tak naprawdę jest to wciągający dramat ukazujący pustkę i zanik tych wartości, z których Ameryka była kiedyś taka dumna. Świat się starzeje, co wcale na dobre mu nie wychodzi. Ludzie są pozbawieni uczuć, wrażliwości. Łatwo znaleźć klucz do samego tytułu.
Jest też w filmie oprócz sporej dawki adrenaliny i humor podawany z klasą. Zresztą niektóre dialogi to perełki.

Napisanie, że to świetny fim, to mało. Bo to kawał naprawdę dobrego kina.
Acha, a jak mi ktoś powie, że Javier Bardem w tej fryzurze wygląda idiotycznie, to się nie zgodzę. Jest jak zwykle uroczy.