„Kwietniowa czarownica” - Majgull Axelsson

Ja chyba nie powinnam czytać takich książek, bo popadam w depresję. Nie dość, że życie mnie nie rozpieszcza, to jeszcze lektury, które, nie przeczę, sprawiają mi olbrzymią przyjemność, gatunkowo są smutne, pełne gorzkich prawd i co najgorsze nastrajają mnie bardzo pesymistycznie do wszystkiego. Za bardzo utożsamiam się z losami niektórych bohaterów literackich. Za bardzo prawdy objawione przez pisarza łączę z własnym życiem. Taka już jestem, za bardzo wrażliwa, krucha i podatna na słowa.

Skąd mój smutek? Bo wszystkie bohaterki „Kwietniowej czarownicy” Majgull Axelsson to bohaterki tragiczne. Każda na swój sposób uwikłana i nieradząca sobie z życiem. Każda skrywająca bolesne doświadczenia, które wywierają wpływ na życie. Każda zagubiona i niedowartościowana. Ciocia Ellen, jej trzy przybrane córki: Christina, Margareta i Birgitta oraz jej własna córka Desiree, która urodziła się upośledzona fizycznie, z porażeniem mózgowym, a którą matka musiała oddać, bo tak się wtedy robiło. Każda z tych kobiet jest skazana na samotność, na walkę z własnym losem i przeznaczeniem. Każda porzucona przez Boga-Wielkiego Dowcipnisia, który zadrwił z ich życia. Walka z własnymi genami, wspomnieniami, z piętnem gorszego życia jest z góry skazana na przegraną. Pomimo starań.

Autorka „Kwietniowej czarownicy” wspaniale nakreśliła swoje postaci. Każdą z nich uzbroiła w gorset tragicznych cech, opowiedziała o nich w sposób wielce emocjonalny. Dlatego nie potrafię przejść obojętnie wobec każdej z tych kobiet. Rozumiem żal i gorycz każdej z nich. Rozumiem ich chęć lepszego życia. Rozumiem ich chęć zemsty na swoim własnym losie, ucieczki od niego. Rozumiem ich pragnienie bycia kochaną.

Chyba najpiękniej pisarka sportretowała Desiree, kobietę o nadprzyrodzonych zdolnościach. Potrafiącą wyjść ze swojego sparaliżowanego ciała, by doświadczać życia, którego nie było jej dane poznać. To ona jest kwietniową czarownicą, o której mówią skandynawskie wierzenia ludowe.

Proza Majgull Axelsson trafia w najczulsze miejsca ludzkiej psychiki. Dotyka najprostszych uczuć, które okazują się najbardziej bolesne. Jest przytłaczająco smutna. Nie pozostawia obojętnym. To moje drugie spotkanie z tą autorką i choć „Kwietniową czarownicę” czytałam dość długo, a dopiero mniej więcej od połowy książki wsiąkłam w nią bez reszty, dziś mogę z całą pewnością powiedzieć, że jest to książka wzruszająca i wspaniała. Niebanalna i nietuzinkowa. Bo Majgull Axelsson ma niezwykły dar pisania o kobietach.

PS. Minął rok, jak sobie tu piszę, To w ramach pochwalenia się. A w ramach polecania wydarzeń kulturalnych, polecę sztukę teatralną, na której byłam 2 tygodnie temu. „Małe zbrodnie małżeńskie” na podstawie krótkiej opowieści Erica-Emmanuela Schmitta. Kto czytał, ten wie, o czym ten dramat. A kto nie czytał, niech sięgnie, bo to przewrotna i zabawna historia pewnego małżeństwa z piętnastoletnim stażem, które szuka sensu w związku.