"Sztuczki"

„Sztuczki” Andrzeja Jakimowskiego obejrzałam przypadkowo i cieszę się bardzo, że ten film wpadł w moje ręce. Są w polskim kinie filmy, które można uznać za perełki: ciepłe, wzruszające i proste historie. Takie są „Sztuczki”. Film jest bardzo ciepły i spokojny. W sumie można by powiedzieć, że nic się nie dzieje. A jednak dzieje się dużo. Filmowa historia nie zasługiwałaby na pamięć, gdyby nie specyficzny klimat i magia, jaką udało się w filmie stworzyć. Powolna akcja, środek lata, zwyczajne życie małej, niepełnej rodziny, gdzieś w na peryferiach miasta chyba na Dolnym Śląsku, cudowna gra najmłodszego aktora i nad tym wszystkim czuwające łaskawe oko losu. Bo o to się właśnie w filmie rozchodzi: o przychylność losu, o kuszenie go, o pomaganie mu. Małymi, niepozornym sztuczkami los można kusić i czekać na rozwój wypadków. Mały Stefek kusi los w magiczny sposób, to stawiając ołowiane żołnierzyki, albo rozsypując drobne monety na torach. Robi to w konkretnym celu, chce odzyskać ojca. Przyznam, że byłam wzruszona zabiegami Stefka. Obok scen pełnych uroku, są też sceny pełne humoru, np. jak sprytny Stefek wypuszcza z gołębnika ptaki.

Na plakacie reklamującym film napisano, że to film o samochodach, kobietach i miłości. Ktoś, kto robił ten plakat kompletnie nie zrozumiał „Sztuczek”. Na plakacie przede wszystkim powinien być Stefek, bo to wokół niego kręci się cała opowieść, a reszta jest dopełnieniem do historii małoletniego bohatera. Stefka zagrał Damian Ul, zagrał genialnie i autentycznie. Mamy pewnie do czynienia z rosnącym na naszych oczach talentem aktorskim. Choć takich małoletnich talentów było już sporo, a czas pokazał, że niekoniecznie tak samo dobra jest gra dorosłego aktora, którym zachwycano się, kiedy był dzieckiem. „Sztuczki” to nie film o kobietach, ani bynajmniej nie o samochodach, choć i kobiety i samochody pojawiają się w filmie. Jest to bezpretensjonalny i urokliwy film o świecie widzianym oczyma dziecka, który wierzy w to, że losem można kierować. Jest to film o tym, że można czarodziejskimi sztuczkami zmienić szarą rzeczywistość dookoła, nie popadając w naiwność i żałosny sentymentalizm. Największym magnesem w filmie jest właśnie Stefek, uroczy i wydawałoby się zwyczajny chłopiec, a jednak mający w sobie tyle magii i dziecięcej wiary w dobro. Jego nastawienie do świata powinno być zaraźliwe. Grą Damiana Ula, grającego Stefka, jestem zachwycona. Ten film, to naprawdę świetne polskie kino, które bez najmniejszych skrupułów mogę polecić osobom szukającym w filmie chwil wytchnienia i wiary w to, że świat wcale nie jest taki ponury...
Wejdźcie na stronę filmu i posłuchajcie też tej wesołej melodii. Jeśli spodoba się Wam melodia, spodoba się również film.