Bachmann/Celan

Ingeborg Bachmann

Wyrazić ciemność

Jak Orfeusz gram śmierć
na strunach życia,
w piękno ziemi
i twoich oczu władających niebem
umiem powiedzieć tylko to, co ciemne.

Nie zapominaj, że ty także
tego ranka, gdy twoje posłanie
było jeszcze mokre od rosy a goździk
spał na twoim sercu,
ujrzałeś nagle mroczną rzekę
płynącą obok ciebie.

Nastroiłam strunę milczenia
na falę krwi
i chwyciłam twoje rozbrzmiewające serce.

W widmowe cienie nocy
były zmienione twoje włosy,
ośnieżały ci twarz
czarne płatki ciemności.

A ja nie należę do ciebie.
Uskarżamy się teraz oboje.

Lecz jak Orfeusz poznałam życie
po stronie śmierci,
błękitnieją mi
twoje na zawsze zamknięte oczy.

Przełożyli: Sława Lisiecka i Zdzisław Jaskuła

Paul Celan

Corona

Jesień zbiera z mej dłoni ostatni liść: zostaliśmy przyjaciółmi.
Wspólnie wyłuskujemy czas z orzechów, by uczyć go chodzić:
on powraca do sklepienia skorupy.

W zwierciadle niedziela,
zasypiamy w letargu.
Wargi głoszą prawdę.

Wzrok mój pada na łono ukochanej:
spoglądamy ku sobie,
wyrażamy się niejasno,
kocham wzajemnie jak mak i wspomnienia,
zasypiamy jak wino w muszlach,
jak morze w krwawej smudze księżyca.

Objęci stoimy w oknie, podglądają nas z ulicy:

nadszedł czas uświadomienia!
Nadeszła pora, gdy kamień do rozkwitu się chyli,
gdy niepokój rytmem serca bije.
Nadeszła pora, by spełnił się czas.

Nadszedł czas.

Przełożył Stefan H. Kaszyński

Wiersze pochodzą z tomu:
„Ty się pojawiasz jak miłość… Antologia niemieckojęzycznej liryki miłosnej”, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1987 r.