"Apokalipso" - Max Cegielski

Zastanawiam się, od czego zacząć. Może tak: mam słabość do polskiej literatury, szczególnie tej współczesnej, młodej. Pewnie jest to związane z moim wiekiem. Chcę znać piszących mi rówieśników, tych młodszych i starszych. Jakoś nie ciągnie mnie do literatury obcej, choć zdarzają się przypadki, że czytam i światową literaturę. Ale chyba grzmi we mnie patriotyzm, (mam nadzieję, że ten zdrowy), który mnie do polskiej literatury nakłania. I wcale nie żałuję, że czytam polskich autorów. Są mi bliscy, czuję ich wrażliwość, czuję ich ducha. Odnajduję się w ich świecie, nie mam problemów ze zrozumieniem ich treści.

Kiedyś kolega zwrócił mi uwagę, że nie powinnam mówić, że przebrnęłam przez jakąś książkę, że to ma bardzo negatywny wydźwięk. Ale jakoś ja lubię to określenie. Brnę przez książki, jak przez zabłocony szlak na bieszczadzkie połoniny. Brnę i z każdym krokiem (stroną) odczuwam co raz większą satysfakcję. Nawet, jeśli się namęczę, nawet, jeśli po drodze zwątpię, będę bluzgać i złorzeczyć, nie straszna mi dalsza droga, bo wiem, że czeka mnie bardzo przyjemne uczucie. Tak jest z bieszczadzką wędrówką, tak jest też z książką. Jeśli po kilkunastu-kilkudziesięciu stronach nie strzelę książki z odrazą na półkę, to znaczy, że mogę brnąć dalej przez jej zawiłe treści.

A zatem przebrnęłam przez „Apokalipso” Maxa Cegielskiego. Autor jest znany widzom TVP Kultura, prowadzi całkiem fajne programy, w których nie rozmawia się o tzw. dupie Maryny, ale o różnych aspektach, problemach, zjawiskach szeroko rozumianej kultury. Cenię sobie prowadzone przez niego programy. I wszystkich do TVP Kultury oglądania zachęcam.

W przypadku „Apokalipso” całkiem na miejscu okazało się stwierdzenie „przebrnęłam”. Dlaczego? Dlatego, że nie podobał mi się styl, nie podobał mi się język pełen zwrotów, skrótów myślowych, określeń charakterystycznych dla pewnej subkultury: „młodej Warszawki”. Język Cegielskiego jest przesiąknięty specyficzną manierą, nie zarzucam autorowi, że cokolwiek stylizował, bo zapewne takim językiem się w jego stronach rozmawia. Ale mnie to raziło, czułam na każdej stronie oddech „młodej Warszawki”, która nie potrafi przetrwać dnia bez narkotyków czy wódki, bez balangi i kaców dnia następnego. Ale jednocześnie myślę, że gdyby autor pomniejszył ilość używek pojawiających się na stronach „Apokalipso”, książka straciłaby swój klimat. Bo ogólnie książka mi leży. Podoba mi się historia miłosnego trójkąta (dwóch braci i żona jednego z nich), podoba mi się przesłanie książki. Apokalipsa jest w nas.

Treść „Apokalipso”: „Historia dwóch braci i stojącej między nimi kobiety ukazana na tle wielkiego miasta, chylącego się ku upadkowi. Alex, starszy z braci, jest muzykiem u progu światowej kariery. Jego małżeństwo z piękną Sofią przechodzi głęboki kryzys. Juliusz, niegdyś geniusz reklamy, obecnie wypalony twórczo i emocjonalnie, zmaga się ze swoją przeszłością. W czasie wędrówek po przypominającej Sodomę i Gomorę stolicy poszukuje pomysłów na kampanię reklamową tajemniczego produktu o nazwie Apokalipso. Nagle fikcja staje się rzeczywistością i projekty promocyjne zaczynają żyć własnym życiem. Juliusz coraz bardziej oddala się od brata i rodziny, a jego przyjaźń z Sofią zamienia się w zakazaną miłość” - czytalnia.onet.pl

Przebrnęłam przez książkę i na końcu dostałam od Cegielskiego to, czego chciałam, to co mnie utwierdziło, że nie zmarnowałam kilku wieczorów: fantastyczny sen Juliusza, z obrazami jakby pominiętymi przez św. Jana w swojej apokalipsie, a także smaczny kąsek – zakończenie o lekkim zabarwieniu erotycznym.