Oto moje własne
krótkotrwałe zniekształcenie rzeczywistości
utracone między oddechem a westchnieniem,
między narodzinami a śmiercią,
wypełnione liczeniem dni,
w których byłam sobą.
Oto moje własne tak zwane życie,
pełne potknięć o przypadki losu
i o własne krzyże doświadczeń.
Oto moja twarz,
upadłego anioła,
pełna goryczy
i ciągłego szukania.
Oto moje dłonie
pełne grzesznych myśli,
kiedy dotyk zamienia się w pożar.
Oto mój duch,
wędrujący skrótami myśli,
żeby tylko zapomnieć
sens tej wędrówki.
Piekny wiersz, czy Ty jestes autorka?
OdpowiedzUsuńtak, przyznaję się do popełnienia go, zdarzało mi się w życiu pisać...
OdpowiedzUsuńJa takze czasem pisze (czasem, tzn. raz na kilka miesiecy).
OdpowiedzUsuńGratuluje, naprawde cudne dzielo!
Też mi się podoba:)
OdpowiedzUsuńOto ci, z którymi Ci po drodze, nie przyjaciele, przyjaciel zdradził Chrystusa, pono.
OdpowiedzUsuńOto ci, z którymi łatwiej sumować dni, wyciągać dłonie, grzeszyć i płakać.
Moje pięć groszy w sprawie.
Tomasz Bruno
Najbardziej podoba mi się pierwsza strofa, zwłaszcza "liczenie dni, w których byłam sobą". Ta strofa mogła by być mottem tego bloga, dopełnieniem tytułu. Pomyśl o tym:).
OdpowiedzUsuńLa polaquita!;) Trafne spostrzeżenie. Piszę tu o tych chwilach z mojego życia, które mnie czymś ujmują. Te chwile są krótkotrwałe. Zostają po nich wspomnienia. Liczę je tu. Ale są też piękne dni, którymi nie dzielę się na blogu, bo to zbyt osobiste. Ale faktycznie każdy post, to jakby dzień, który liczę, który jest ważny, bo w postach są moje prywatne dialogi ze sobą samą. Zauważyłam, że tu wśród Was jestem bardzie otwarta i mówię co mi w duszy gra. A świat za oknem wydaje mi się często nie warty zachodu...
OdpowiedzUsuńSzkoda, że więcej wierszy nie zamieściłaś.
OdpowiedzUsuńPierwsza strofa - rewelacyjna.
Jestem pod wrażeniem xD
Pozdrawiam^^