"Tańcz, tańcz, tańcz" - Haruki Murakami

Moją znajomość z Haruki Murakami rozpoczęłam od "Tańcz, tańcz, tańcz". Tytuł był przypadkowy, bo właśnie tą książkę udało się mojemu mężowi pożyczyć w osiedlowej bibliotece. Ponad 500 stron powieści przeczytałam w imponującym jak dla mnie czasie, o ile się nie pomylę, w ciągu 10 dni. Czytałam jak zaczarowana, jak zahipnotyzowana. Nie potrafię dokładnie opisać swoich odczuć, ale jestem wielce zadowolona: może to przez zauroczenie fantastycznym stylem gawędziarskim, bogatą w te realne i nierealne przygody opowieścią, głęboką refleksją towarzyszącą mojemu czytaniu. Bo nie umiałabym przejść obok tej książki bez refleksji nad życiem. To tak, jakby ktoś otworzył przede mną, długo oczekiwane, nowe horyzonty. Tak właśnie się teraz czuję, jakby mi ktoś podpowiadał, gdzie mam szukać tajemnicy życia, gdzie mam sięgać.
Ta opowieść, o dość krótkim przecież, okresie z życia narratora, jest pełna wielu fascynujących przeżyć. Kolejne osoby pojawiające się w jego życiu nie są przypadkowe. Każdy ma swoje zadanie do wypełnienia. Kiki, Yumiyoshi, Yuki, Gotanda – to tylko kilka z postaci, które wplątują się w życie narratora – trzydziestoczteroletniego bohatera, dziennikarza piszącego na zlecenie.

Ponieważ podczas lektury udało mi się zanotować kilka krótkich myśli i cytatów z książki, zamiast rozpisywać się i zachwycać nad „Tańcz...”, wrzucę tu swoje notatki. Są może chaotyczne, pozbawione sensu, ale dla mnie ważne:

- Od pierwszych stron książki czuję, jak Murakami wciąga mnie w swój tajemniczy świat.
- Około 100 str. – zaczynam się bać. (Opowieść Yumiyoshi o tym, co ją spotkało na 16 piętrze hotelu Dolphin, czytam z lekkim dreszczykiem, przebiegającym co chwilę. brrrrr)
- Zwierzenia bezimiennego bohatera „Tańcz...” w pokoju Człowieka-Owcy, odzwierciedlają stan, który mnie często dopada:

„Patrząc na cień na ścianie, w półmroku opowiedziałem mu o swojej sytuacji. Po raz pierwszy od naprawdę długiego czasu otworzyłem się przed kimś i szczerze mówiłem o sobie. Poświęciłem na to dużo czasu, jakbym po troszeczku topił lód. O tym, jak jakoś się utrzymuję. O tym, że mimo to do niczego nie mogę dojść. I nie mogąc do niczego dojść, starzeję się. O tym, że nie umiem już nikogo z całego serca pokochać. Że nie czuję już takiego drżenia serca. Że nie wiem, na czym mi zależy. Staram się jak mogę, robiąc swoje, ale to się na nic nie zdaje. Mam wrażenie, że moje ciało jest twardsze. Że organizm po trochu sztywnieje, twardnieje od środka. Boję się tego. Zdaje mi się, że coś mnie łączy jedynie z tym miejscem. Zacząłem czuć, że jestem jego częścią. Nie wiem, co to za miejsce, ale instynktownie tak czuję. Że jestem jego częścią.”

- Mój świat, jak świat bohatera, jest gdzieś obok mnie. Jak na razie nie znalazłam drzwi do tego świata, ale wiem, że gdzieś są.
- Ojciec Yuki – 13 letniej dziewczynki, nazywa się Hiraku Makimura i też jest pisarzem. Czyż ten zabieg autora nie jest przewrotny i autoironiczny? ;-)
- Dlaczego bohaterowie pojawiający się na kartach powieści znają imię i nazwisko głównego bohatera, a my – czytelnicy, nie znamy!?

„Wszystko zrobię jutro, pomyślałem. Pomyśl jutro o tym, o czym możesz pomyśleć jutro.”

- Świat realny przeplata się ze światem wyobraźni i oba są równoległe, oba są współistniejące.

„Zdaje się, że każdy człowiek ma jakby swój szczyt, choć to dość dziwne sformułowanie. Kiedy go osiągnie, potem, może już tylko schodzić. Nie ma na to rady. I nikt nie wie, gdzie jest jego szczyt”

„Każda śmierć ma jakąś przyczynę. Nawet jeżeli wydaje się prosta, taka nie jest. Jak korzeń. Nad ziemię wystaje tylko odrobina rośliny, lecz gdy się za nią pociągnie, wyłazi długi korzeń. Ludzka świadomość kryje się w głębokiej ciemności. Jest zawikłana, skomplikowana... ma za dużo fragmentów, których nie da się zanalizować.”

„Jeżeli się wytęży słuch, słychać głos pragnień. Jeżeli się wytęży wzrok, można je zobaczyć”

- Zastanawiam się nad eskapizmem, czy to nie jest stan chorobowy. Na granicy schizofrenii?
(eskapizm – oderwanie od rzeczywistości, ucieczka i skłonność do ucieczki od rzeczywistości w świat iluzji, wyobrażeń, intelektu czy złudzeń psychicznych)

Nie będę recenzować tej książki, nie czuję się do tego stworzona. Czuję natomiast olbrzymie wrażenie, jakie na mnie wywarł Haruki Murakami. Znów poczułam ten cudowny stan literackiego podniecenia.