„Paris London Dachau" - Agnieszka Drotkiewicz

„Paris London Dachau" Agnieszki Drotkiewicz to kolejna książka, którą wzięłam z bibliotecznej półki z pewną dozą niepewności. Zakładałam, że przeczytam raczej lekką prozę naśladującą styl Doroty Masłowskiej, którą osobiście lubię, i wcale się nie rozczarowałam. Doszłam nawet do wniosku, że to, co zrobiła Agnieszka Drotkiewicz, to kiepska kopia, nieudolna kalka. Zamiast wypracować sobie swój własny styl, pokusiła się o powielanie odważnego i nowatorskiego na ówczas – 2004 rok – stylu Masłowskiej.

Fatalnie jej to wyszło. To moje subiektywne zdanie. Fatalnie, bo „Paris London Dachau" to bełkot przeżywającej miłosne rozterki młodej Warszawianki, która na przemian stwierdza, że cierpi i tęskni, ale ma siły i chęci i korzysta z życia młodej warszawki, lansując się na potęgę w najmodniejszych ciuchach, w najmodniejszych lokalach, z fajnymi przyjaciółmi.

„Paris London Dachau" to przerost formy nad treścią. W każdym zdaniu, bez wyjątku. Drotkiewicz stworzyła śmietnik językowy, do którego nawrzucała mnóstwa cytatów, mnóstwa zdań po angielsku, francusku, rosyjsku. Mowę potoczną wymieszała z hasłami reklamowymi i tekstami piosenek. Narratorka, bohaterka, a pewnie i sama autorka mówi o sobie jasno: „Jestem ubrana w cytaty”. A zatem mam rozumieć, że nie ma własnej osobowości? Że nie ma swojego zdania? Że musi się posiłkować darami popkultury i słowami swoich literacko-muzycznych autorytetów?
„Błagam, lans to podstawa” – jakby odpowiadała na moje wątpliwości sama autorka.

Jako, że książka jest urozmaicona kolażami samej autorki, nie mogę sobie odpuścić i stwierdzić, że tak samo, jak styl książki jest zamotany, tak samo jej „prace plastyczne” są zastanawiające (cudzysłów potrzebny, bo użycie słowa: „plastyczne” może przez niektórych zostać odebrane, jako profanacja sztuki).

Dziwna to książka, przypomina mi rodzaj notatnika, pamiętnika, brudnopisu, w którym młoda kobieta notuje swoje myśli. Strumień świadomości to jednak nie jest. To przechowalnia najcenniejszych dla autorki zdań, cytatów i złotych myśli, którą wykorzystała po to, by opowiedzieć banalną historyjkę o rozchwianej emocjonalnie młodej studentce. Ja rozumiem, to lans. Więc nie będę pytać, po co Agnieszka Drtokiewicz to zrobiła.

Z ciekawości przeczytam następną książkę Agnieszki Drotkiewicz pt. „Dla mnie to samo”. Kupiłam ją w salonie Kolportera w cenie 7 zł. A podobno jest lepsza i dojrzalsza.

Czasem lubię się dręczyć/czytać młodą, gniewną i nastroszoną, polską prozę. W przeciwieństwie do wzniosłej, patetycznej i egzaltowanej młodej i nie tylko młodej polskiej prozy, która powoduje zawrót mojej głowy i niekontrolowane odruchy ... . To taki rodzaj literackiego sadomasochizmu.